Ամառային մի գեղեցիկ օր, քամին քնել էր։ Երազում տեսնում էր՝ գունավոր տերևներ, ծիծեռնակների ծլվլոցներ և իր աշխատանքը։ Քամու աշխատանքը վազելն էր ու ծառերի ոսկեգույն մազերի հետ խաղալը։ Երբ եկավ աշունը, քամին արթնացավ և գնաց աշխատանքի։ Ճանապարհին նա հանդիպեց բազում տարբեր քամիների։ Մեկի անունը՝ Տիկին Տորնադո, մյուսինը՝ Պարոն Մրրիկ, իսկ երեխաներին անվանում էին՝ Զեփյուռ։ Նա այնքան անհամարձակ էր, որ վախենում էր իր հայրիկից և մայրիկից։ Մյուս օրը Քամին պետք է գնար տարբեր երկրներ, որպեսզի դպրոցում սովորեր լինել համարձակ։ Երբ նա վերջացրեց բոլոր դասերը, այնքան համարձակ էր, որ նույնիսկ քամիների ամենաուժեղից չէր վախենում, իսկ տանը մայրիկը և հայրիկը ապշած էին։ Մի օր հայրը նրան ասաց․
— Քամի՛, դու պետք է լինես ուժեղ և համարձակ, ոչ թե՝ խելացի, իսկ նա ասում էր․
— Հայրի՛կ, կարևորը մենակ ուժեղ և համարձակ լինելը չէ, պետք է նաև խելացի լինես։