Մի անգամ ես արթնացա քնից և զարմացա։ Տերևները շատ քիչ էին բակում․ ծառերի վրա ոչ մի տերև չկար։ Նախաճաշին թեյը ավելի տաք էր մայրիկը մատուցում և ես հարցրեցի․
-Մայրի՛կ, ինչո՞ւ ես թեյն ավելի տաք մատուցում։
-Աղջի՛կս, որովհետև ձմեռն է մոտենում։
Այդ ժամանակ ես մտածմունքի մեջ ընկա․ <<Աշունը շատ կարճ տևեց, բայց ինչո՞ւ>>։ Մի քանի ժամ անց դուրս եկա զբոսանքի և միայն մի տերև էր, որ դեռ մնացել էր։ Ես մտածեցի, որ եթե միայն այս տերևն է մնացել, ապա պետք է պահպանել այն։ Մյուս օրը ես տերևի հետ եկա նախաճաշի և մայրիկը հարցրեց․
-Աղջի՛կս, ինչո՞ւ ես տերևը բերել տուն։
-Մայրի՛կ, ես որոշել եմ, որ պետք է պահպանեմ այս տերևը, քանի որ մենակ դա է մնացել աշնանից։
Երբ ձմեռը եկավ, տերևը չորացավ և փշրվեց։ Առավոտյան ես շատ տխրեցի և ո՛չ թե նրա համար, որ փշրվել էր տերևը, այլ, որ կորցրել էի աշնան վերջին մնացորդը։ Այդ ժամանակ մի կաչաղակ ելավ պատուհանագոգին և կչկչաց։ Երբ կաչաղակը գնաց, ես հասկացա, որ ամեն ինչ չի կարող այդպես մնալ։ Ամեն բան փոխվում, տեղաշարժվում է և նորից գալիս է։