Իմ գյուղը Ստեփանավան տարածաշրջանի Վարդաբլուր գյուղն է է։ Վարդաբլուրը շատ գեղեցիկ և կանաչապատ գյուղ է։ Գտնվում է Լոռվա մարզում։ Գյուղը գտնվում է մարզի կենտրոնական մասերում։ Իմ տատիկը, հայրիկը և պապիկը շատ-շատ լավ և ինչու ոչ նաև վատ հիշողություններ ունեն այդ վայրից։ Գյուղը շրջապատող բլրակները պատված են վարդերով։ Դրա համար էլ գյուղը կոչվում է Վարդաբլուր։ Գյուղի կենտրոնով հոսում է Գյալգյալ գետը, որի շուրջը ստեղծվել են մի քանի լճեր։ Լճերն էլ շրջապատված են ուռենիներով, սոճիներով, եղևնիներով և այլ տարատեսակ ծառերով և թփերով։ 5 տարեկանում՝ ամռանը իմ ընտանիքի հետ հանգստացել եմ այդտեղ։ Մինչև հիմա իմ հիշողությունից դուրս չի գալիս գյուղի գեղատեսիլ բնությունը։ Գյուղում նաև կան բազմաթիվ եկեղեցիներ և մատուռներ․ օրինակ՝ Սբ․ Աստվածածին եկեղեցին, Սբ․ Սարգիս եկեղեցին, Սբ․ Խաչ մատուռը և այլն։ Գյուղում կան նաև գունավոր լճեր։ Գյուղը իսկապես սքանչելի գեղեցկություն ունի։ Գյուղը տեղակայված է Գարգառ գետի երկու ափերին՝ ծովի մակարդակից 1325 մետր բարձրության վրա։ Ամենաբարձր կետը սուրբ Սարգիս լեռն է՝ 1550 մետր բարձրությամբ։ Հիմա բնակչությունը զբաղվում է անասնապահությամբ, հացահատիկի, կերային կուլտուրաների մշակությամբ ու բանջարաբուծությամբ։ Նախկինում զբաղվել են կավագործությամբ, դարբնությամբ և գորգագործությամբ։ Վարդաբլուրում առաջին դպրոցը բացվել է 1892 թվականին, որը ղեկավարել է գյուղի քահանա Եղիա Զոհրաբյանը։
Գյուղն ունի մշակույթի տուն, որ կառուցվել է 1975 թ։ Հայտնի է, որ գյուղում նախկինում գործել են թատերախմբեր, որոնք ներկայացումներով հանդես են եկել տարբեր գյուղերում։ Վարդաբլուրում Կոմիտասը գրի էլ առել «Հորովելն» ու «Կալի» երգերը։ <<Հազարան բլբուլ>> պատմության հեղինակը Վարդաբլուր գյուղում գրի առել պատմության տարբերակներից մեկը։
Այս ձայնագրությունում ես իմ հայրիկից վերցնում եմ հարցազրույց։ Նա պատմում է, թե ինչպես է անցկացրել իր ժամանակը մեր տոհմի հիասքանչ գյուղում։ Այս նյութում դուք կլսեք այնպիսի բաներ, որոնք գրված չեն իմ նյութում։ Անկեղծ շա՜տ-շա՜տ հետաքրքիր է։
Քարտեզ՝