Մի անգամ գարնանը, Չարլի Չապլինը գնում էր թատրոն, բայց ներկայացման խոսքերը վատ էր սովորել։ Հանկարծ նա հանդիպեց մի գարնանային ծառի, որի վրայի ծաղկած սպիտակ ծաղիկները ուտելու էին և նրանք շատ նման էին ադի-բուդիի։ Նա կանգնեց ծառի դիմացը և ասաց․
— Ինչպե՜ս, ծառերի վրա աճում են ադի-բուդինե՞ր։ Լավ, ինչ արած, սոված եմ, կբարձրանամ ծառի վրա և կուտեմ ադի-բուդիները։
Նա բարձրացավ ծառի վրա և հավաքեց ամբողջ ադի-բուդին իր անձրևանոցի մեջ։ Մի քանի րոպե հետո ամպերը սևացան և սկսեց անձրև գալ։ Չարլին ստիպված եղավ անձրևանոցով ծածկել իր գլուխը և ծաղիկները (ադի բուդիները) թափվեցին իր վրա։ Նա գլուխը վեր բարձրացրեց և կերավ ընկնող ադի-բուդիները։ Երբ նա հասավ թատրոն, տնօրենը բարկացավ և ասաց․
— Չարլի, 😡😡 ինչո՞ւ ես ուշանում, բառերը նորից չես սովորել, ճի՞շտ է։
— Չեմ հասցրել, դրա փոխարեն ադի-բուդիներ եմ կերել։
— Լավ, արի՛ ես քեզ խոսքերը կսովորեցնեմ։
Երբ Չարլին կարդաց խոսքերը, հասկացավ, որ սցենարը և խոսքերը անգիր գիտի, քանի որ նա մինջև թատրոն գալը անցել էր դրա միջով, իսկ ներկայացման վերնագիրն էր՝ <<Չարլի Չապլինը և ադի-բուդիի ծառը>>։
Տնօրենի համար այդ ներկայացումն եղել էր ամենահաջողվածը։ Դրանից հետո տնօրենը էլ չէր բարկանում Չապլինի վրա, իսկ Չապլինը դարձավ Միացյալ Թագավորության(Մեծ Բրիտանիա և Հյուսիսային Իռլանդիա) ամենահայտնի դերասանը։
Հորինուկը հորինել ու գրել ենք ես ու Նանեն։